مرحوم علامه محمد تقی جعفری در بخشی از کتاب ترجمه و تفسیر نهج البلاغه در مورد جامعه ای که حضرت علی(ع) را جدی نگیرد چنین نوشته اند :

آری، بدون مبالغه و تأثرات از احساسات لذت بار ولی بی اساس و زودگذر، با کمال صراحت و جدیت می گوییم: طرز تفکّرات و رفتار امیرالمؤمنین(ع) در ارتباطات چهارگانه : 1- ارتباط انسان با خویشتن 2- ارتباط انسان با خدا 3- ارتباط انسان با جهان هستی 4- ارتباط انسان با همنوع خود، از بهترین دلایل اثبات هدفدار بودن هستی و انسان است ؛ هدفی که بالاتر از لذایذ و امتیازات زندگی مادی آدمی است .

جامعه ای که شخصیتی مانند امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) را که همه گفتارها و کردارها و اندیشه هایش حقّ بوده، جدّی نگیرد و موجودیّت خود را به وسیله تعلیم و تربیت او تکامل نبخشد، بدیهی است با چه نتایجی مواجه خواهد گشت . اگر بشریّت با این قیافه ملکوتی از نزدیک آشنا بود و از تعلیم و تربیت او برخوردار می شد، امروزه کمال او به کجا رسیده بود؟

من که تو را خوب می‏شناسم، تو شاید برای آنها که من باب، ثواب به زیارت اهل قبور می‏آیند گمنام باشی، همگی از کنارت بگذرند و بی‏توجه، چرا که نامت را برخاکت ننوشته‏اند، چرا که سنگ قبرت از مرمر سفید نیست، قاب عکس نداری، هیچ فانوسی بر مزارت نورافشانی نمی‏کند. حتی سنگ قبرت مدتهاست که با آبی شستشو نگردیده ولی من تو را خوب می‏شناسم خیلی‏خیلی خوب ، تو برای من گمنام نیستی، نامت بسیجی است، شهرتت دریا دل و پدرت خمینی ...

من تو را بارها و بارها در کرخه دیده بودم آنگاه که در صبحگاهها با گروهانتان می‏دویدی، تیربار بر دوشت سنگینی می‏کرد اما لبخندت از چهره بیرون نمی‏رفت، آنگاه که برای نماز وارد حسینیه گردان می‏شدی آرام و آهسته گوشه‏ای می‏گرفتی ،قرآن کوچکت را از جیب پیراهنت در می‏آوردی و شروع به قرائت می‏کردی. خدا که با تو حرف می‏زد ...